Almayarak bir çeyreği kapattım; artık yazabilirim.
Buraların beyaz yakalı temsilcisi olduğum için minimalizm falan bana fazla, biliyorum. Benim trençkotumla ofise giderken elimde karton bardakta kahve içmem, çeşit çeşit saat ve gözlük kombinlemem, 10 tanesi çatalıma bile değmeyecek reçellerden oluşan 50 çeşit pazar kahvaltısı yapmam gerekiyor, biliyorum. Anlamak için değil, Pazartesi günü ofiste bahsetmek için tiyatro, sinema, tasarım festivallerine gitmem de önemli, biliyorum.
Ama ne bileyim, "ıyyy naylon poşet mi kullanacağım varoş gibi" diyorum, hiçbir şey satın almadan yaşayabilirim sanki, olur gibi.
Meyve sebzemi ihtiyacım kadar değil, hayal ettiğim kadar aldığımı fark ettiğim an benim için kıymetliydi. O yemeği yapmıyorum, o akşam eve gelmiyorum, o pazar kahvaltıda dışardayım, arkadaşımdayım; neden buzdolabını meyve sebze ile dolduruyorum ki! Doğru saklama koşullarını öğrenerek, kabuklarını değerlendirerek ve daha az alarak çöpe giden meyve sebzemi azalttım.
Birkaç ay önce arkadaşım başka bir eve taşındı. Taşınırken gözden çıkardığı teneke bir kutuya ben göz diktim. Hemen aldım, eve getirdim. Son zamanlarda çöp kovam bana büyük gelmeye başlamıştı. Onun yerine bu tenekeyi çöp kovası yaptım.
Çer çöple beslenmiyorum, daha küçük bir çöp kovasına sığıyorum, saçlarımı şampuanlamıyorum, kremlemiyorum, derken bakalım benim gibi birileri var mı, diye bakınmaya başladım. (Maalesef pek içerik bulamadım.) Geçtiğimiz yılı bitirirken karşılaştıklarımdan birisi "Almadım" bloguydu. Selma Hekim, bir yıl boyunca hiçbir şey satın almadan yaşayabilir miyim, diye kendi kendine iddia girmişti. Çok ilgimi çekti elbette. (Bilirsiniz, iddiaları severim.)
Hemen ben de kendime baktım ve yılın ilk günü başladım.
İlk çeyreği bitirdim, almıyor gibiyim.
İlginç ve hafifletici.
Sanki herkes bana bakıyor, gibi geliyor; ama kimsenin umurunda değilim. Kimse hiçbir şey satın almadığımın farkında değil. Ben bile değilim. Hiçbir şeyim eksik değil.
Bakalım, yılı kapatabilecek miyim? Almıyor gibiyim.
Utku